En dan is het ineens weer 30 maart. 5 jaar later. Een dag met een zwart randje. Op 30 maart 2011 overleed mijn lief aan een spierziekte: ziekte van Becker. Alle fases heb ik doorlopen: ongeloof (Terminaal?? Dan ga je toch dood??!) verdriet, boosheid, opstandigheid, ontkenning, schuldgevoel, machteloosheid enz. Nu ben ik vijf jaar verder. Wat is er veel gebeurd in de tijd. Een hele ontwikkeling heb ik doorgemaakt. Gestopt in het onderwijs, omdat ik zeker wist dat ik de uitvaartzorg in wilde gaan. Wat fijn was het om bij Meander mijn opleiding tot uitvaartbegeleider te volgen, waar verschillende mensen dezelfde verlieservaring hadden. Een bijzondere en goede plek om de rouw ‘aan te gaan’. Sterk genoeg geworden om in het diepe te springen: de veilige thuishaven Drenthe verlaten om terug te keren naar Oss, mijn geboortegebied. Ik ga een eigen onderneming opzetten en de naam weet ik ook al: Tempus. Dat betekent tijd. Tijd is zo nodig om een uitvaart vorm te geven. Om ideeën te laten komen en die vorm te kunnen geven. Om een band op te bouwen met de nabestaanden waardoor ik de wensen goed kan omzetten in daden.
PR: advertenties, flyeren, website, visitekaartjes, netwerken. Het lukte. Mensen wisten en weten steeds beter, mij te vinden om de uitvaart van een dierbare uit te voeren. Wat vind ik het mooi werk. Elke uitvaart is een uitdaging. Met hart en ziel stort ik me erin en krijg dat ook terug van families. Ik zou niet anders meer willen…
Daarom een nieuw logo, nieuwe huisstijl en website op deze voor mij bijzondere datum. Mijn website ontwikkelt mee met mij. En als eerbetoon aan Peter…
Want steeds is Peter nog in de buurt. Bij goede dagen en slechte dagen laat hij weten dat hij bij me is. Ik voel me gesteund, ook al is hij niet meer lijfelijk aanwezig.
En dan is het ineens weer 30 maart. 5 jaar later. Peter is dichterbij dan ooit…