“Ik wil ook mee. Waarom mag ik niet mee? Wat moet ik hier nu nog…”
We stonden aan haar bed. Daar lag ze. De liefde van zijn leven. Ze was zijn hele leven. Het leven.
De 88-jarige echtgenoot had de deur voor me geopend. ‘Dag mevrouw, komt u binnen. Kom..’
Hij bracht me naar de slaapkamer in het appartement. Het frêle lichaam lag op bed, diep weggedoken in het kussen. Haar glanzend grijze haar lag als een aureool om haar hoofd. Haar mond leek te glimlachen. Gelukkig was deze gesloten, een kleine handdoek lag in een rol onder haar kin constateerde ik. Fijn dat iemand zo alert was geweest.
Hij vertelde honderduit. Onderwijl had hij haar hand gepakt en streelde deze onophoudelijk. Hoe hij haar had ontmoet en hoe hij als een blok voor haar was gevallen. Hoeveel moeite hij had moeten doen om haar aandacht te trekken. Hoe hij uit wanhoop na de zoveelste afwijzing een lied voor haar had gecomponeerd en dit knullig in een volle danszaal ten gehore had gebracht. Daar was ze erg van onder de indruk geweest, al had ze in eerste instantie niet geweten hoe ze op de situatie had moeten reageren. En ja, ze kregen een relatie en daar kwamen 3 kinderen en 7 kleinkinderen uit voort. Natuurlijk hadden ze de nodige problemen gehad, maar ze waren er altijd uit gekomen en het gezin was nog compleet. 63 jaar getrouwd geweest “…en nu ligt ze daar, mevrouw, en ik sta hier. Waarom lig ik daar niet bij?”
Een drama. Zoals elk overlijden een drama kan zijn in de familie waar het zich voordoet. Ik had met hem te doen. Zo verdrietig, zo intens verdrietig…
We bespraken hoe mooi ze was. Ze heette Rosa, maar meneer noemde haar altijd liefkozend ‘mijn Roosje’. Zij gaf zijn leven licht, en kleur! Never a dull moment met haar!
En zo werd het afscheid dus ook. Vele waxinelichtjes, aangestoken door alle aanwezigen en zijn lichtje voor haar als eerste, omringden gedeeltelijk haar baar. Ik had van aluminiumfolie op de grond een hart om de baar gemaakt. Daarop schelpenzand en daarin stonden de lichtjes. De rozen waren niet aan te slepen, in allerlei kleuren, soorten en maten! Het was prachtig om te zien en de oude man genoot zichtbaar, ondanks zijn grote verdriet. Dit was wat hij zich had voorgesteld van haar afscheid. Eigenlijk heel simpel, heel cliché misschien, maar ik had hem en zijn familie niet gelukkiger kunnen maken…
De dag na de uitvaart belde ik hem. Hij was nog steeds verdrietig, maar vooral moe. De voorgaande dag had diepe indruk op hem gemaakt. Maar hij was vastbesloten weer verder te gaan met leven, want ‘dat zou ze gewild hebben’. En ach, hij was al 88. Hij zou weer snel bij haar zijn, toch?..
Toen ik hem twee weken later de factuur bracht, deed hij lachend de deur open. Het ging goed met hem. Boven verwachting, vond hij zelf. Hij had het biljarten ontdekt en musiceerde weer. De piano in de recreatieruimte had hij in gebruik genomen. Nog niet soepel, maar oefening baart kunst!
En voor mij had hij een enorme bos rozen gekocht in allerlei kleuren. Als dank voor het omzetten van zijn wensen in daden en als aandenken aan haar. Zijn Roosje…